1 koia, 2 persona, 3 tusentoppa, 20 kaille

Novembermørtna har senka seg, gradstokken va ikkje så høg i hatten han heiller. Julebord og adventsforberedelsa fekk gå sin gang – vere va meldt tindranes klart og fint, vi fòr på koietur.

Valge faillt på Taagaabu i Budalen, et sekkerstekk når dæ gjeill trivelig koia – i tellegg hadde vi nån ugjorte tusentoppa der i område. Koia sku vise seg fra si bæste sia, go og varm. Sist gång vi va der så blåste dæ huinna å katte, aillt fra nøyaktig deinn rætninga der Taagaabu sine trækkfulle egenskapa verkelig kom tell sin rett – om dæ skyldes tellfeldigheite eiller koiekonstruktørans litt ondskapsfulle hænsikt vites ikkje, mæn dæ viste seg at nøyaktig samme vindrætning i tellegg ga nedslag i åmen omtreinnt kvær halvtima. Så blei dæ ikkje deinna gången; tross vind og minst 20 kalde så va koia go og varm, deinn einaste osen vi opplevde inne kom fra vaffeljernet som brainn av seg gammelt smør bortpå åmen.

Ætter en sein frokost på lørdag gjekk vi opp på fjeille mæ målsætning om en fin tur og tellskudd te tusentopplista vårres. Dårlig skiføre va dæ, mæn slættes ikkje værst å gå te fots. Nydelig og klart ver gjor sett te at vi ætter deinn første toppen bære fortsætte å gå – te slutt hadde vi putta 3 nye tusentoppa i sekken; Storbekklihøgda, Rundfjellet og Vesterøytangen.

Kaillt va vere, mæn varm va kroppan. Nyerverva boblisa (eiller dunis som enkelte sei) besto ”holde varmen i pausen” testen mæ glans.

Vi va nere mæ koia igjen i tide te å se sola førrsvinne bakom fjellan og stjernan tennes ei ætter ei på himmeln. Middag og høgtlæsing av bok i ei go og varm koia.

Våkna gjor vi te første søndag i advent – nye kræfta e heinnta te juleinnspurten.